Bezoek Hakendover virtueel

Een volledig virtueel bezoek aan Hakendover? Het kan. Bezoek de dorpssite www.hakendover.be



Een selectie van de artikels over Hakendover op www.hakendover.be:

Hakendover komt niet van hagedoorn

Hertogen van Brabant gaan op jacht

Geschiedenis van de kerk

Een middeleeuwse stichtingslegende

De bedevaart aan banden gelegd

Collaboratie onder het Franse bewind?

Hakendover onder de Oostenrijkers

Hakendover in 1660

Wulmersumse sprookjes

Fons van Miekes en de verdwaalde zielen van Ranshoven

Machten des duisternis of tekenen des hemels (deel II)

Machten des duisternis of tekenen des hemels

De Alvermannekes

KER(K)MIS

Hakendover verliest zijn landelijk karakter

De donderpreken van pater Angelus

De Volksmissies van de Paters-Passionisten

De Korenbloem, toneelkring, fanfare en cafe

Sint-Dionysiuskapel van Wulmersum

Wie met klokken schiet, wint de oorlog niet

Een zeppelin stort neer in Hakendover

Klein-Holland

Wij weten waar de klepel hangt

Romeinse tijd

Prehistorie

Sporen uit het verleden

WIJ, BOEREN VAN HAKENDOVER, WILLEN GEEN STADSMENSEN WORDEN

Dirk Rens, kortstondig pastoor

Wie met klokken schiet, wint de oorlog niet.

Koning Boudewijn in Hakendover

Dagboek van een herder - de kroniek van E.H. Verlinden

De spikdoorn

Le Folklore Belge

De mirakels zijn de wereld niet uit

Onze-Lieve-Heer der Wittevrouwen

OP BEDEVAART NAAR HAKENDOVER

Het huis Boschelle (Hakendover) van de Orde van Malta

Straat in beeld: de Processieweg

Tolhuis

Langs de Sint-Truidensesteenweg ligt een achttiende-eeuws tolhuis zoals er vroeger ook eentje in Orsmaal stond. Tijdens het Oostenrijks bewind moesten doortrekkende handelaars hier tol, een soort wegentaks, betalen.

Woning met dak in Mansart-stijl. Het gebouw dateert uit de tweede helft van de achttiende eeuw. Een gedeelte zou vroeger zijn benut als tolhuis. Zoals op de foto te zien, bevond zich vroeger aan weerszijden een poort. Deze werden in 1905 dichtgemetseld. Bijgevoegd ziet u een foto van Fredericus (?) Loyaerts, een vroeger eigenaar. Na hem kwam de hoeve aan Henricus Goyens, die vele jaren burgemeester was van het dorp. Ludovicus Goen, de laatste katholiek burgemeester van het dorp, werd de volgende eigenaar. Op 3 juni 1905 werden zijn goederen verdeeld in drie loten. De hoeve werd verdeeld in 2 woonhuizen. August Goen kreeg het linker deel, Gustaaf Verhaegen het rechter. Deze laatste werd opgevolgd door VIctor Verhaegen - Odile Merckx, de eerste door Germain Goen - Rosalie Houtekees. In 1976 volgde een restauratie.

Hoeve Merckx-Roggen - "Sissen"

De hoeve Merckx-Roggen op de splitsing van Bosveldstraat en Processieweg is samen met de hoeve Pierlet de grootste vierkantshoeve in het dorp. Ooit lag hier een "paanhuis" of brouwerij...

In de 16e - 17e eeuw bevond zich hier het "paanhuis" (Oost-Brabantse naam voor "brouwerij") van Jean Peyssens en thomas Van der Becken. Vermoedelijk zijn een deel van de kelders restanten uit deze periode.
Mogelijk brandde het gebouw af in 1794 toen in de nabijgelegen "biebeemd" schermutselingen plaatsvonden tussen Oostenrij­kers en Fransen.
Het huidige wonnhuis dateert (gezien de soort bakstenen) uit begin 19e eeuw. De schuur en een groot deel van de stallen werden opgetrokken tussen 1850 en 1890.

In de 19e eeuw hoorde het gebouw toe aan een zekere Dewaelheyns, later aan schoolmeester annex gemeentesecretaris Vandecan. Deze laatste, in het dorp be­rucht door het foutief noteren van achter­namen, grifte naam en datum in een balk op de hooizolder. Het moet een liefhebber van wijnen zijn geweest want hij liet een massa flessen achter op zolder en in de kelder. Nu nog kan je deze zien staan.

In 1933 kocht het echtpaar Franciscus Roggen en Maria Kinnaer de hoeve.

Tijdens de mobilisatie werd het huis opgeëist door het Belgisch leger. Op de koer werd het eten voor het regiment soldaten gemaakt. Tijdens de achttiendaagse veldtocht zoch­ten zo'n 200 mensen uit het dorp een schuilplaats in de kelders. Zij kregen er melk en suiker en sliepen op stro.

Na de dood van Franciscus -"Sisse" in de volksmond- in 1958 zou Julie Roggen, die in 1962 trouwde met Jozef Merckx uit Kumtich de

Hoeve Bosschellen

De hoeve Bosschellen op de grens van Hakendover met Wommersom is een imposante vierkantshoeve uit de 18e eeuw. Toch gaat de geschiedenis van dit gebouw nog veel verder terug in de tijd...

In de 13e eeuw werd de hoeve opgericht met toestemming van de hertogen van Brabant. Ze hoorde toe aan de ridders van de Orde van Malta. Het Huis van Walsberghe en Gheusenhoven beheerde de hoeve Bosschellen. Toen de ridders omstreeks 1550 de Curia Beati Johannis te Walsbergen verlieten werd het beheer overgedragen aan de commandeur van Chantraine. De kapel op de hoeve (1686) is toegewijd aan Sint-Jan van Jeruzalem, beschermheilige van de orde van Malta. Op zon- en feestdagen droeg de onderpastoor van Hakendover hier de mis op. De hoeve was grotendeels uit hout en leem opgetrokken (nu nog zit er achter de bakstenen van het woonhuis een leemlaag verborgen.


Door een brand verwoest liet commandeur de Froulay de hoeve herbouwen in baksteen, arduin en gobertangesteen. Op een gedenksteen lezen we: 1736, F.L. de Froulay (commandeur, ambassadeur van de Orde van Malta). IN 1743 weerom door een brand verwoest, werd de hoeve verhuurd aan Michotte die ze herstelde. Tijdens de Franse tijd werden de gebouwen en goederen verbeurd verlaard en verkocht aan de gravin Corneet de Grez wiens zoon het later zou verpachten aan Vinken-bosch. In 1881 verkocht aan mevrouw van Herberghen kwam het door erfenis in handen van Petit. Haar zoon Paul Petit begon in 1914 met de restauratie van de gebouwen en verhuurde het drie jaar later aan César Philips. In 1952 verochten Petits kinderen de hoeve aan Remi Avermaete.

Dertienmaal

Legende

Op het einde van de 7e eeuw besloten drie maagden in Hakendover een kerk te bouwen voor de Heilige Zaligmaker. De bouwwerken gingen van start, maar telkens werd ’s nachts afgebroken wat er de dag voordien door de arbeiders was gemetseld. Ten einde raad vroegen de maagden raad aan God. In het putje van de winter kwam een engel langs die hen leidde naar de plek waar God zijn kerk wilde bouwen. Ondanks de winter en de sneeuw stond de plaats in volle bloei. In een boom (spikdoorn, hagedoorn, meidoorn...) zat een vogel met een brief van God in zijn bek: "Op deze plaats wil ik mijn kerk bouwen." De Drie Maagden wierven twaalf arbeiders aan, Christus zou de dertiende zijn. Slechts waalf haalden hun loonzakje op, maar op de bouwwerf was steeds een dertiende arbeider aanwezig. Toen de kerk klaar was, wilden bisschoppen de kerk wijden ondanks het feit dat ze reeds door de "Goddelijke Zaligmaker" zelf gewijd was. Ze werden bestraft voor hun ongeloof: een werd verlamd, de andere blind. Zij kregen berouw en hun gezondheid werd hersteld.

Dertienmaalbedevaart

Tijdens de nacht van 16 op 17 januari wordt de weg tussen de kerk van de Goddelijke Zaligmaker in Hakendover en de Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Steenkapel in Grimde (waar de drie maagden zouden begraven liggen) dertien maal afgelegd.
Sinds de tweede wereldoorlog start het dertienmaal reeds op de middag. Om middernacht wordt het dertienmaal afgesloten met een benedictie in de kerk.
Wie 13 jaar het dertienmaal volledig aflegt, krijgt een dertienmaalpenning en vroeger ook een Dertienmaaldiploma.

Uiteraard legt niet iedere bedevaarder de 13 toeren af. De oudere generatie gaat in groep en legt één toer af. De echte doorzetters stappen door en leggen tegen middernacht nagenoeg een volledige marathon af.

Sint-Salvatorbron

Toen voor de oorlog '40-'45 op Ons-Heer-Hemelvaart de brondwijding plaatsvond, sprak men te Hakendover over 'Bronwaijes' of ook nog 'Rijstpapkermis'.

De dag voor Ons-Heer-Hemelvaart gingen de jongens van het dorp op zoek naar groene takjes en allerlei bloemetjes om het pleintje voor de bron echt feestelijk te versieren. Met kleurrijke guirlandes en vlaggen, zelfs op een deel van de weg die naar de bron leidde, werd het geheel getooid.
De bron werd gewijd voor de mis van 10 uur. Bij de wijding wordt door de pastoor een vol glas zout in het bronwater gegoten. Na de ceremonie gaat men n processie en met gezang naar de kerk.
Ik heb me laten wijsmaken dat er vroeger een kraampje naast de bron stond waar men borden rijstpap verkocht. Ik zie mijn grootmoeder zaliger nog rijstpap gereedmaken. Het was voor de oorlog. Geen flessenmelk, maar melk rechtstreeks van de koe! Grootmoeder zette een grote kom klaar met de nodige rijst en melk, en niet te vergeten, een stok kaneel en wat saffraan erin en wat vers gewijd water van de bron. Zo brandde de pap nooit aan en tevens was ze vrij van bederf.
We waren thuis met zijn negen. Je vermenigvuldigt dit met 2 borden per persoon. Dat waren zo'n twintig borden pap! In de kelder, waar pap moest koelen, moest je er veel plaats voor hebben. En elk bord werd gevuld met 'n 2 cm dikke laag goudgele rijstpap. Een enig gezicht was dat.
Er werd dan ook duchtig gesmuld: een bord rijstpap met daar boven op een goeie laag bruine meelsuiker… plus gouden lepeltjes? Dat wordt in de hemel gegeten.

Frans Pierlet

Paardenprocessie

Paardenprocessie

Op paasmaandag trekt de beroemde paardenprocessie de Tiense Berg op. Op de top van de heuvel gekomen, houden de verzamelde ruiters met hun paarden een stormloop rond het volk.

Oorsprong

De Paardenprocessie van Hakendover is zeker geen unicum: op dezelfde dag trekt namelijk ook de paardenprocessie van Lembeek uit en op 1 mei zien we een gelijkaardig gebruik in Rutten. Toch blijft vooral de stormloop door de velden de processie van Hakendover een bijzonder cachet geven. Over de precieze oorsprong van de paardenprocessie tasten we in het duister.
Zeker is dat deze processie reeds in de middeleeuwen uittrok. Toch leunt de paardenprocessie niet direct aan bij de legende. Meer nog: in de middeleeuwse tekst van de legende wordt nergens gewag gemaakt van de processie.

Vroeger trokken vooral boerenpaarden in de processie mee, wat misschien wijst op een oorsprong als een vruchtbaarheidsritueel.

Mogen wij u voorstellen...

Hakendover is een deelgemeente van Tienen. Hakendover is wijd en zijd gekend door de jaarlijkse paardenprocessie op Paasmaandag. Het ligt ten zuidoosten van Tienen, op de grens van het Hageland en Haspengouw.

Taalkundig bevindt Hakendover zich op een boogscheut van de Nederlands-Franse taalgrens en dialectaal binnen de zgn. Uerdingerlijn (de isoglos die de ich-mich-dialecten van de ik-mij-dialecten scheidt). De nabijheid van de Ro­meinse heerweg Bavai - Keulen onderstreept het belang dat deze plaats in de geschiedenis had. In de directe omgeving van het dorp treffen we drie Romeinse tumuli aan. De kerk, toegewijd aan de Goddelijke Zaligmaker, was in de late Middeleeuwen is Hakendover een bedevaartsoord.

Het dorp telt een aantal vierkantshoeven (waaronder de Bosschellenhoeve op het grensgebied met Wommersom die toebehoorde aan de Orde van de Ridders van Malta), een merk­waardige hoeve met zadeldak langs de Sint-Truidensesteenweg, een tweetal 'kastelen' en de merkwaardige Sint-Salvatorbron die op Hemelvaart wordt gewijd (in de volksmond: 'rijstpapkermis'). De Kerk met kerkhofmuur en de pastorij uit 1741 zijn als monument beschermd.

(Bron: Kris Merckx - www.hakendover.be)

Hakendover in 1968

Hakendover in 1953

Paardenprocessie 2007

Spookvertellingen in Hakendover

Hakendover, een middeleeuwse bedevaartplaats

Hakendover kent traditioneel 2 bedevaarten: het Dertienmaal in januari en de paardenprocessie op paasmaandag. Klik in de menubalk voor meer informatie.

Oorsprong

Heel wat bedevaartplaatsen stammen uit de periode van de Contrareformatie (vb. Scherpenheuvel) of de 19e-eeuwse secularisatie (vb. Lourdes, Banneux) tijdens dewelke de Katholieke Kerk haar tanende positie trachtte te restaureren, Hakendover is een typisch voorbeeld van een middeleeuwse bedevaart­plaats. De bouwlegende van de Kerk van de Goddelijke Zaligmaker werd voor het eerst ter schrift gesteld in 1432 door drie kerkmeesters. De kerk beschikte niet over de noodzakelijke relieken en de bouwlegende (de Goddelijke Zaligmaker was als dertiende werk­man zelf aanwezig bij de bouw van zijn kerk) moest dat gebrek opvangen. De bouwlegende bezorgde de kerk het nodige cachet en vooral in de eerste helft van 15e eeuw steeg het belang van Hakendover als begankenisplaats. Getuigen hiervan zijn de uitbreiding van de kerk in deze periode en het 15e-eeuwse retabel dat de legende aan­schouwelijk voor­stelt. Als we de kronieken mogen geloven deden zich hier tal van mirakels voor.

Vruchtbaarheidscultus

Toch is de legende meer dan zo maar een middeleeuwse uitvinding. Ze bevat duidelijk voor-christelijke elementen. Vooral de cultus van de Drie Maagden of de Drie Gezusters is een motief dat in de streek veelvuldig opduikt. Wellicht moet het worden gezien als een kerstening van de drie Keltische godinnen die de 'toegang' naar de andere wereld langs een bron bewaakten. De bron, de boom en de gewijde aarde (in de meeste bedevaartplaatsen treffen we slechts één van deze motieven aan) zijn als gegeven duidelijk van Keltische of Germaanse oorsprong. Bedevaarders (thans vooral Nederlanders) nemen takjes van de spikdoorn, water van de Salvatorbron en gewijde aarde van het kerkhof mee als remedie tegen of ter voorkoming van allerlei onheil. Ook de paardenprocessie op paasmaandag draagt iets in zich van een voor-christelijke vruchtbaarheidscultus. De processie begeeft zich over de akkers naar het topje van de Tiense Berg, zowat de 'poort' van de vruchtbare Haspengouw. Daar stormen de paarden in drie toeren rond het volk waarna ze de zegen krijgen. De legende gaf ook het ontstaan aan een merk­waardiger bedevaart, nl. die van het Dertienmaal op 16 en 17 januari. Een volledig Dertienmaal omvat dertien toeren tussen de kerk van de Goddelijke Zaligmaker en de O.-L.-V.-ten-Steenkapel te Grimde (waar volgens de overlevering de Drie Maagden zouden begraven liggen), in totaal ongeveer 42 km. In dezelfde periode viert men eveneens het feest van de kerkwijding ("Hakendoverwijn").

(Bron: Kris Merckx - www.hakendover.be

Pasen door de ogen van Hakendover

De lente is aangekomen in het land en blijgezind roepen de paasklokken de mensen naar de kerk. Gedurende de lange vasten hebben de Hakendovenaars uitgekeken naar die magische datum op de kalender, Pasen. Naar hun gevoel duren die paasweken wel dubbel zo lang dan de rest van het jaar. Jong en oud, ze kunnen bijna niet wachten tot die magische dagen aanbreken: "Pasen en Paasmaandag".

Tijdens de "Goede Week" komt de stemming er al zoetjesaan in. In de loop van de week arriveren de kermiskramen. De gelegenheidscafés worden opgebouwd. De meeste inwoners van Hakendover zijn ondertussen al weken bezig met de paaskuis. Van boven tot onder wordt het huis schoongemaakt en de verfborstel wordt bovengehaald om alles een nieuw kleedje te geven.
Op Goede Vrijdag wordt 's namidags de kruisweg gedaan en 's avonds nemen de vroege feestvogels al en aperitief in café Simons. De volgende dag worden de spandoeken opgehangen zodat het ganse dorp een feestelijk uiterlijk krijgt. De helpers hangen boven­dien twee vlaggen op de kerktoren. Ondertussen zijn de vrouwen thuis druk bezig met de voorbereidingen van de kermis. VW Hakendover organiseert zijn jaarlijkse veteranentornooi met 's avonds een groot bal waar de spelers na de inspanningen een welverdiende pint kunnen drinken.
Dan breekt eindelijk de langverwachte dag aan: Paaszondag. De plechtige hoogmis van tien uur zit stampvol. Iedereen is uitgedost op zijn paasbest. Het plaatselijk koor Sint-Cecilia zorgt voor de muzikale omlijsting van de eucharistieviering. Bij het verlaten van de kerk wensen de kerkgangers mekaar een "Zalige Pasen" en dan begint de ntocht naar de cafés. Een zeer populair café op paasmorgen is "het Ontmoetingscentrum", sinds 1996 kortweg "bij Frees", waar de familie Vanderwaeren zoals elk jaar haar beste beentje voorzet om de gasten aangenaam te ontvangen. Mensen, die je een gans jaar niet in het café ziet, gaan vandaag op stap. De eerste pintjes woden snel gedronken om dadelijk in de gepaste kermisstemming te komen. Oude bekenden begroeten mekaar en er wordt druk gepraat over het weer. Zal het morgen, op paasmaandag, goed weer zijn? Iedere Hakendovenaar hoopt dat van harte want de zon brengt veel bedevaarders mee. Vandaag zullen we toch niet klagen. Een blauwe hemel met een paar witte mooiweerwolkjes brengt iedereen in een goede stemming.
Vandaar gaat de tocht in groep naar Simons met zijn onovertroffen jukebox (in 1996 veranderde dit café van lokatie en de jukebox was er niet meer bij). Voor elk wat wils. François Simons loopt al ijverig af en aan. Hij zal zijn bed niet veel zien deze dagen.
Ondertussen wordt het al stilaan laat en verdwijnt de ene na de andere naar huis om de noen te gaan eten en daarna wat naar Vlaanderens wielerklasieker "De Ronde" te kijken. Het is te hopen dat een Belg wint.
Ondertussen druppelen de eerste Hollandse bedevaarders binnen. De fitsten onder hen beginnen straks aan hun Dertienmaal. En dan is het eindelijk de beurt aan de kinderen. om drie uur gaat de kermis open. De botsauto's zullen weer draaineals nooit tevoren. Verder staan nog de traditionele schietkramen, de kindermolen en het steeds populairder wordende lunapark. De kermismuziek staat loeihard. We mogen natuurlijk ook de frietkraam niet vergeten want een mens leeft niet van bier alleen.
Toch blijft het op Pasen zelf relatief rustig. De grote dag is immers morgen met de paardenprocessie Iedereen houdt zich nog wat in. Thuis zijn de huismoeders weer druk bezig met de vorbereidingen van het kermismaal van paasmaandag. Dat moet iets bijzon­ders worden. De grote tafel wordt gedekt. Stilaan valt de avond en de eerste kermisdag loopt alweer ten einde. Toch staat er nog één grote activiteit op het programma, namelijk het grote Paasbal van VW Hakendover. Daar wordt gedronken en gedanst tot diep in de nacht.

Paasmaandag
Vandaag is de grote dag. De dag dat elke Hakendovenaar zich bijzonder fier voelt op zijn dorp. Van vroeg in de morgen beginnen de eerste bedevaarders af te zakken naar Hakend­over. Op de Sint-Truidensesteenweg parkeren zich al enkele auto's en de bedevaarders trekken richting dorpscentrum. Het dorp is hermetisch afgesloten voor autovoertuigen teneinde de mensenmassa en de paarden alle bewegingsvrijheid te geven. Sommige boeren stellen hun erf open als parkeerplaats en dar wordt gretig gebruik van gemaakt. Alle toegangswegen worden langzaam volgeparkeerd met voertuigen. Men ziet vooral veel Nederlandse nummerplaten. Het weer blijft gelukkig droog en de zon komt zelfs door de wolken. Het ganse dorp bruist van opwinding.
In de kerk zijn er vanaf zeven uur 's morgens elk uur eucharistievieringen. Een eigenaardig feit is wel dat op paasmaandag alle stoelen uit de kerk worden verwijderd teneinde mer bedevaarders in de kerk toe te laten. Te tien uur gaat de plechtige hoogmis dor en die wordt traditioneel opgeluisterd door het Sint-Ceciliakoor. Ondertussen loopt het dorpscentrum >> vol bedevaarders, paarden en ruiters.
Na de hoogmis wordt snel de processie gevormd met voorop een paar honderd bereden paarden. Daarna komt snel de processie met de uitbeelding van het levend retabel, de beelden van de Goddelijke Zaligmaker en O.-L.-Vrouw, het Heilig Sacrament, de fanfare, het koor, de Sint-Sebastiaansgilde, de broederschappen uit Nederland en de duizenden bede vaarders. De processieroute wordt omzoomd door kijklustigen en de huizen van het dorp zijn feestelijk bevlagd.

Langzaam kruipt de mensenmassa richting Tiense Berg waar reeds duizenden bedevaarders geduldig hebben postgevat. Op het veld heb je trouwens een prachtig uitzicht op de menigte, de kerk en het dorpscentrum. Overal staan de boomgaarden in bloei en zonnestra­len doen dit wijdse tafereel fel oplichten met beloftes van een mooie zomer. Ruiters houden hun schichtige paarden met moeite in toom. De grond, waarover deze straks moeten lopen, is vettig en zwaar van de lenteregens. Overal schiet het jonge graan reeds op. Het parcours voor de paarden is afgebakend met linten. Nog steeds komen bedevaarers vanuit het dorp de mensenmassa op de berg vervoegen. Langzamerhand nemen de ruiters hun positie in, maar de leider geeft het verlossende teken nog niet.
Plots is het dan zo ver! De meute stort zich naar voor en draait in razende galop rond de mensenmassa trerwijl de ruiters hun paarden aanvuren. Een uitbarsting van leven in de lentelucht. Kluiten aarde vliegen in het rond en sommige ruiters draaien vervaarlijk dicht langs de toeschouwers die even terugdeinzen voor al het geweld. Drie keer draven de paarden zo rond de menigte. Dan begint de galop te vertragen en is het voorbij.
Een plechtig moment volgt. Vanop en geïproviseerd altaar worden de mensen, het land en de dieren gezegend. De bedevaarders knielen ingetogen op het veld. Dan is alles voorbij. Onmiddellijk beginnen de mensen de terugtocht naar het dorpscentrum. Ze lopen in rijen langs de veldwegen. De straten van het dorp zien nu zwart van het volk. Ook de kermis is reeds in volle gang en jong en oud stort zich in het plezier. Wie nog geen vrijer heeft, hoopt op de Hakendoverse kermis een zomerlief te vinden. In de gelegenheidscafés kun je over de koppen lopen en de tappers kunnen niet volgen.
Bij de mensen thuis begint de amilie toe te komen om aan de kermisnoen te beginnen. Om het eten te laten zakken, leggen de mannen 's namiddags een kaartje terwijl de vrouwen koffei drinken en de familiezaken bespreken. De kinderen amuseren zich ondertussen opde botsauto's of de paardenmolen. Het ganse dorp leeft zonder ophouden. De voorbije jaren werd op de voetval ook telkens een grote T.D. georganiseerd waar de jeugd de ganse namiddag en avond rondhing. Ook de gelegenheidscafés doen gouden zaken en hele groepen trekken van café tot café. Overal klinkt muziek en dat gaat zo maar door tot in de vroege uurtjes waarna zelfs de hevigste fuifnummers dodvermoeid hun bed opzoeken.

Paasdinsdag
Dit is de "dag van het dorp" en ook een dag van gemengde gevoelens. De meeste Hakendovenaars nemen vandaag vrijaf, deels om te bekomen van gisteren, deels om vandaag nog kermis te vieren. In de namiddag organiseert de veloclub "Broederclub" immers een wielerwedstrijd, een prachtig excuus om nog een srichting dorp af te zakken.
Toch voelt de Hakendovenaar zich vandaag wat weemoedig. De grote dag waar iedere dorpsbewoner zo naar uitkijkt, is alweer voorbij voor een jaar. De mooie feesttafel van gisteren ligt er vandaag leg bij en het tafelkleed zit vol vlekken. 's Morgens worden de spandoeken van de straatversiering agehangen en ergens veilig opgeborgen.
Tegen drie uur in de nalmiddag gaat de wielerwedstrijd van start. Jonge wielrenners flitsen voorbij. In groep trekken de dorpelingen van café naar café. Zo komen ze achtereenvolgens bij de "Killer", de Korenbloem, bij Frees, Delande en Simons... Overal worden een paar pintjes gedronken en dan gaat de tocht weer verder. Wie honger krijgt, eet wel een boterham met kop bij Simons of drinkt een tas soep bij Frees. Tussenin kijkt men even naar de koers, waarbij vooral de laatste ronde veel geïnteresseerde supporters aantrekt. Ze zijn immers benieuwd naar het nummer van de winnaar om thuis te bewijzen dat ze toch niet de hele tijd aan de toog hebben gehangen.

Rond zeven uur begint de dorpsfanfare Sint-Isidorus haar ronde langs de cafés waar ze telkens een paar nummers spelen (een traditie die een tiental jaar geleden werd opgestart). Overal waar ze komen, loopt de zaak snel vol om na hun vertrek weer even vlot leeg te lopen. Ondertussen draait de kermis door tot het donker wordt. Meestal wordt de dinsdag wel afgesloten bij Simons waar de jukebox lange tijd voortreffelijk zijn werk deed en de stemming erin hield (maar ook hieraan kwam een eind in 1996). Dan worden de laatste pinten getapt en doven langzamerhand alle lichten. De paasdagen zijn weer voorbij en het dorp wordt weer rustig. Voor een jaar...

(Bron: Willem Pierle - uit: Den Dertienden Dag, tijdschrift voor heemkunde en folklore)

Paasmaandag in Hakendover door de ogen van Gui Nijs.

Paasmaandag

Zie hoe de ochtend licht op sleeptouw neemt

en teergroen grisaille krast in de voren,

eer nog door stigma van dood berijpt.

Repels zon schroeien de bede om levenskracht.

Vlakken verstrakken het onbetreden land tot

een belofte tussen nu en later.

Horden pelgrims beuken zich een passage

over de wijding van de akker.

Met een knieval van volkomen weerloosheid

knakken halmen hun gebogen hoofd.

Tegen de gebroken rooilijn van licht

en rimpelruggen bedwingt het gebaar

van een goudgerande tabbaard de stilte.

Hoofden buigen zich, van weinig nog vervuld,

van niets.

Of het gisteren lijkt, zoeken ze verloren illusie.

De grens van geloogde ontnuchtering

overschreden, binden ze hun gezelschap

vast aan rijen volle roemers,

tot ver voorbij het vijfde maanskwartier.

Gui G. Nijs

Duo stamp Hakendover